Projektowany obiekt zlokalizowany jest na terenie rezerwatu – Wietrzni, gdzie od 1893 r. wydobywany był wapień do celów budowalnych. W założeniach autorów budynek ma stworzyć „lustro”, w którym będą odbijać się promienie (osie widokowe) z rezerwatów Karczówka i Kadzielnia oraz wzgórza Telegraf. Decyzja o lokalizacji obiektu jest efektem chęci stworzenia optycznego połączenia kieleckich rezerwatów przyrody i terenów rekreacyjnych

Istniejące różnorodne ukształtowanie autorzy wykorzystali dla stworzenia tarasowego otoczenia projektowanego obiektu. Najniżej położony taras to plac publiczny (zgodnie z zapisami planu) zaprojektowany na kilku półpoziomach połączonych schodami terenowymi i pochylniami. Kolejny to uliczka z miejscami postojowymi dla samochodów osobowych, plac przed wejściem do budynku. Najwyżej położony jest taras widokowy (poziom 300 mnpm) otwierający się na panoramę całego rezerwatu. Zdaniem autorów zwiedzanie należy zacząć już w momencie przybycia na teren parku. Stąd już plac publiczny został potraktowany jako miejsce ekspozycji, poszczególne poziomy posadzki różnicuje się odmianami kamienia występującego w rezerwacie i to zarówno na posadzkach w formie płyt i żwiru o różnych frakcjach jak i w koszach gabionach oraz w postaci wielkich postumentów i monolitów. Elementy te tworzą „las” prowadzący do schodów i windy na poziom wejściowy do muzeum. W podobny sposób można zorganizować ekspozycję różnych elementów na terenie samego rezerwatu

W bogato rozrzeźbiony układ terenu, na zasadzie kontrastu autorzy wkomponowali prostą bryłę budynku. Od frontu tworzy ona rodzaj pomostu wychodzącego w głąb terenów parku. Od północy rozbicie brył poszczególnych elementów wpisuje obiekt w teren opadający w jego kierunku.

Budynek w zamyśle Inwestora ma spełniać funkcje edukacyjno – prezentacyjne.

Wejście do muzeum przewidziano od strony południowo – zachodniej. Prowadzi ono do transparentnego holu na parterze, za którym przewidziano dużą sale konferencyjną. Stąd za pośrednictwem schodów ruchomych zapewniono dostęp do kondygnacji + 1 mieszczącej część ekspozycyjną i dydaktyczną. Na kondygnacji pośredniej zlokalizowanej na antresoli przewidziano cześć biurową i socjalną.

W grupie materiałów elewacyjnych zrezygnowano z naturalnych okładzin wydobywanych i powstających w kamieniołomach jak kiedyś na terenie Wietrzni. W elewacji południowej przeważa szkło zapewniając transparentność trójkondygnacyjnego holu oraz beton architektoniczny. – „kamień” sztuczny. Elewacja północna i dachy obłożone zostały blachą ryflowaną. Kompozycję uzupełniają drewniane żaluzje ograniczające dostęp światła naturalnego do sal ekspozycyjnych.